Kendime Doğru

Louise Hay'in düşünce gücüyle tedavi isimli kitabını okudum ve benim bakış açımı epey etkiledi diyebilirim. Kitaptan kendime ilke edinmeye çalıştığım bazı notları burada paylaşmak istedim. Ben faydalandım belki başkasına da faydası dokunur. Neden olmasın? 1-Çocukluğumuzda hangi davranış kalıpları bize öğretiliyorsa bizlerde öyle düşünmeyi öyle olmayı öğreniyoruz. ama kitap bize bambaşka bir bakış açısı kazandırıyor. ailelerimizi biz seçmiyoruz sanıyoruz ama aslında onları biz seçtiğimizi söylüyor yazar. "bu yaşamda üstünde çalışmak istediğimiz kalıpları bize yansıtabilecek en uygun anne babayı biz belirliyoruz.ama büyüdüğümüzde işaret parmağımızı onlara yönelterek suçluyoruz. 'benim böyle olmamın nedeni sizsiniz' diyerek. ama aslında onları seçen biziz. çünkü aşmamız gereken engeller için onlar mükemmel bir seçimdi. Ve tam da bu nokta benim aklıma Allah'ın Rab esması geliyor. Rab terbiye eden demekti. Bizi geliştirmek olgunlaştırmak isteyen bir Allah'ı

  Keşifteyim.. İç dünyama doğru bir yolculuktayım. Şu aralar yaptığım tek şey okumak, araştırmak.. Kendimi arıyorum satır aralarında. Okuduğum her cümlede yüreğimin "işte bu!" demesini bekliyorum. Bu yolda öğrendiğim her bilgi beni çocukluğuma götürüyor. Bir daha yaşıyorum beni etkileyen şeyleri. Zihnim kendini yeniliyor sanki. Ya da yenilemeye çalışıyor.   Yolumu arıyorum işte. Bir şeyler rahatsız ediyor. Ruhum bir şeyleri reddediyor.. Bir şeylerin özlemini duyuyor.. Bende onu bulmaya çalışıyorum.   Ve uzun müddettir basamakları iniyordum. Elimde değildi. Çıkmak için güç bulamıyordum kendimde.. Yalnız hissediyordum. Mutsuz hissediyordum. Adım atacak halim yoktu. Hiçbir şey yapmak istemiyordum. Ve bu halimi kendime yakıştıramadığım için daha da daralıyordu ruhum.   Ama şu sıralar ruhumun çektiği bu sancılar artık filizlenmeye başladı. Bir tohumdum. Kabuğumu çatlatırken canım yanıyordu. Ama nihayet gideceğim yolu bulmaya başladığımı hissediyorum. Büyüyorum. Evet c

    Meryem 3 aylıkken onun uyku konusundaki sıkıntılarını not düşmüşüm buraya. Şimdi meryem 9 aylık ve o günleri unutmuşum bile ben. o aylarda ciddi manada yorucu günler yaşıyordum. Belkide öyle sanıyordum bilmiyorum :) sabrım yoktu henüz tüm günümü ona vermeye. çok çabuk sinirleniyordum çok çabuk ağlıyordum. oysa şimdi gün içinde toplasan 4 yada 5 saat uyuyor. yani günümün tamamı onun ve bu beni mutlu ediyor :) zaman onu büyütürken beni de büyütüyor sanırım.   Meryem'in o aylardaki uyku bozukluğu beni uzuun bi araştırmaya yöneltti. Uyusun diye saatlerce ayağımda sallıyordum ve yalnızca yarım saat uyuyup uyanıyordu. Nefes alacak vakit bulamıyordum. Uyku eğitimi yöntemlerini tek tek araştırdım kitaplarını okudum. Uykusunu etkileyen bir çok unsurun olduğunu farkettim. Sabah uyanma vakti, acıkma aralıkları, uykuya dalma yöntemi vs. gibi. Önce bunları düzene soktum. Sonra Tarcy Hogg un yatır-kaldır metodunu denemeye karar verdim. Ama buna başlamaya çok geç cesaret edebild